Narcis

di Oscar Botto


J’era pa ed sul cul di dzura dla tera
e tüt a l’era ciütu anturn al puss:
j’usej as na stasìo paurus,
l’era piegà la giansanela amera.

Ma chiel da sul fissand cul’eva forta,
sensa parlé, sensa un respir ch’a sia,
cun j’öj slargà, ant sua facina smorta
as guardava an chiel, e Pan davzin rijìa…

“Oh, s’i sun bel! sun mi sta maravija,
sun mi sti öj, sti cavej,
deme sì drinta custa roba mia,
deme sta buca, ch’i l’hai tanta sej!

Ven pi davzin a mi, candia figüra,
cuatme ed to sguard, ch’am grupa e ch’am turtüra;
fa che to corp e el me sìo cosa sula,
fa che ed me sang a viva la tua miula!”.

E a cul so crij dulöri, ch’a curìa,
Eco da sula a rispundìa piurand:
gëmìa el vent, gëmìa el bosc guardand
… e el povr Narcis, tüt disperà, müirìa!

© 2016 Fondazione Enrico Eandi
Via G. B. Bricherasio, 8 | 10128 - Torino
P.IVA 10168490018
www.fondazioneenricoeandi.it