Mersì (Arpensament ant la nöit ed Sant’Ana)

di Anin Molin Pradel Rabino

Lüna calanta, mösia, a munta an cel
e per el cel a vira dcò Sant’Ana
ch’a völ arfestié sua nöit
spatarand steile …
E a l’ha giümaj sbardlane ed faudalà
dzura sto linsöl
– stanöit sensa un tacun e blö maren –
d’ant é a stà caland lüs d’infinì.
La cumba a dörm …
J’é pa un ciüsiun ed föja nì d’usel,
j’é mac el temp ch’a va …
El temp, bun ovrié, che sensa armur
a rüsia e strumpa el vej
per fé post a j’arbüt.
Le splendrì ed sa steilà
l’é tüt misteri che a l’arpensament
am anandia le spìrit
e – an vijand ant s’anciarm nüité – i penso …
I penso a Cul che un di a la vorsü
che un perpujin parej ed mi
a vireissa – sel grand ciafaud del mund –
an rijend, an piurand e an vorend bin,
la balada dla vita.
Oh, l’ura bela
mai pi sciava del temp
ch’i podrö dije, visavì: mersì!