A tempesta…

di Antonio Bodrero (Toni Bodrije)

A tempesta an campagna, a col al lerme,
a le rusà dla pel, al rüsc-mistà:
vigne, messun, tüt; aj nij. Scasi tüit j’agn.
Grane, grane sel gran.
Che diav lon-lì?

Suma turna a le grele. E Bogo, ti,
dé dla vita gënita, dla natüra,
cume Cülass e cume Bafümet,
cume Bess (e va bin, giuntemje dcò
Pean e Aime e Clari e Berta e Blin)

It incagnine parej, ses tant bacan
propi cuntra ij to fiöj, ij pi grinus
anvers ti, ij pi brav. Bogo, che diav?

Cuj ch’a canto la seira a spané melia,
je sfojur, le sfojoire föje dle röse
ch’a canto ant l’aira a ti cume an tua gesia.

E mac pi lur a canto. E it je tempeste.
It je tires candie a fej-je tiré verde.
Bogo, che diav?