Ij mort pi viv

di Antonio Bodrero (Toni Bodrije)

A vnisìo minca nöit, suj pelegrin,
dal simiteri a val fin a le grange,
un per rua, minca nöit (e at paravo
dcò cuntra ij bugher, ch’a-i ero dcò anlura)
a vëde pra e camp, paloche e aduss,
(as rüsca giüst? e l’eva a l’é gënita?),
boine (a so lög?) rocass e erbu (a teno
le squice da tumbé ansima al Vilar?),
barme (e ij sarvan, a sun biandü ij sarvan?),
a vëde la grinur, ij moro növ
noviss: fijet dij fiöj dij fiöj;
pi bej? e va a savej, pa pi cuj-là
ed na vira;
a vëde ij moro vej dij piliun vej,
cuj növ dij piliun növ.

A vnisìo; e che moro ch’a l’avìo
ij gran pecerun, e a fasìo gnanca pav:
“Cum a va, grand?” “E là, per andé pes…”.
“Aur ij mort as fan gnanca pi vëde,
gnanca aur ch’a-i sun tüit ij nosti viv,
cuj scapà da ca, dla pav dij mort
(e nen dla poverissia, cum a diso),
per nen voreisse bin an tra visin,
ch’a turno vitürin ed luj – agust”
a barboto ij vejot, e ij giuv a grigno
e ij vejot a j’arboto:
“Aur ni vus ni ciair ni lüsentele
dij mort. Ant le nöit tupé, al pe dij frassu,
s’ij roc e s’ij piliun, ant le crusiere
ij mort, mac ij pi vej, pare dij pare
(nen ij matun ch’a l’han pa nen da dì)
ciaramlavo cun nuj: ed növe veje
tavota növe, scline e masnajüe,
cun ed lüminet de splanga d’un blö-siel
e ed dil a siri e ed cavijere ed liri”.

Aur ij mort a son pi nen vnü.
A turneran cun l’Ocitagna libra.