Pàtmos
di Antonio Bodrero (Toni Bodrije)
Dé bel, cum i vorerìa: sentme me San Giovann,
vangelista, setà, sla carea, ch’a scriv
(Vangeli? Apocaliss?);
e el pi cit dij meisin, el re dij badalic
(chi avrijlo mai podüla revé sa reverìa?)
a-j fa porta-carea.
A passo, aramba e lögn pile ed mar, che ed pilege,
bel ch’a argala ij pilota
Un mar d’apocaliss a pend, anvers a nui,
cum a sghijeissa anans, mar brandant? mar amant?..
Sij bastiment a van, sensa savej, miraco
voghe a lo vogo gnanca;
ma cuj-lì ch’a lo vogo a frissuno da l’aut
ed l’or-an-fiama a le vele: a l’é trop el mascögn.
A l’é el sul: el misteri.
Ij cucaj a salüto: “Bel armita, l’has-to manca
ed torze cheicosëta? fé balé ij trantedui?”
(giuv, a-i j’han ancura tüj).
Ma chiel, pasi, süvà, scüsa a dis cun la cara,
cacia, mesa giuglara:
“Che bela la vita, un passage;
andé al gran port, fé vost viage;
mi, per vive, per dive tüt lon ch’a cunta, per dive
ij misteri sensa rive, el tribaudëte festive
i l’hai mac manca de scrive”.
Gotiva, anlüminüra, franca, biovà e asürà,
doraja. Giana d’Arc. Che frescüra
Am fa sente dla marca franca
des Piemunt, ch’am möir, am manca,
a me scianca, am pu… gnanca.
San Giovann, i vöj möire d’anvìa
per ti, tra to meisin e na bergerìa
e badiala n’abadìa (Chartes?) catòlica fajarìa.
Daj, candiss l’anima mia.